Çocuk kliniği bize, zamanın değişikliklerine rağmen, aile nevrozunun süregeldiğini gösteriyor – aynı sahne annelerden oluşan bir çift eşliğindeki çocuklar için oynanıyor… ya da babalardan. Charles Melman’ın söyleyebildiği gibi, erişkin hastalar başka bir şeye tanıklık etmiyorlar: elbette yapısal olan bir asimetrinin neden olduğu rahatsızlık veya hayal kırıklığı, hatta şiddet.

Psikologlara, psikiyatrlara danışan aileler, süpervizyonda konuşan profesyonel ekipler gibi aynı zorlanmadadır. Hatta bunun hakkında zaman zaman konuşan bakanlarımız da bir o kadar. İşte bu, işlevsel bir otorite yerini var etmek güçlüğüyle aynıdır:  ne yazık ki taciz veya kayırmacılıktan başka pek bir şey olmayacaktır. Birincisi -iyiki ve zorunlu olarak- yasak olduğundan , ikincisi, daha bir satışı olanı ise yaygınlaşıyor.

Çiftlerin bayramı! Zevkin mitolojik babasından kurtulduğumuzda, hepimiz eşit , kardeşlik içinde olacaktık. Oysa Orwell, 1945’te diğerlerinden daha eşit olanların olduğuna işaret etti… Başka bir deyişle, bu retorik taklanın arkasında, yatay, asefal bir mantık yanılsaması gösterdi.

Halbuki,  Lacan’ın bir zamanlar dediği gibi, korkulması gereken assez phalle’dir. (oldukça fallusa dairdir). Yönlenmemiş ,simgesel  yazılımı olmayan ve dolayısıyla haksızca dümene geçen, onu işlevi ve kişiyi karıştırarak, efendinin en ilkel biçimlerine geri dönme riskiyle,  şiddet yoluyla elde tutacaktır.

Psikanalistler bazen eleştirildikleri gibi nostaljik midirler? Ümitsizce “daha önce daha iyiydi” diye saydıranlar mıdırlar? Hiç de öyle değil . Her günkü klinik saptamalarının da ötesinde, naifliğe veya mutlak bağışık oldukları özgüvenlerine inanmaya izin veremezler : bilirler ki onları pusuda bekleyen ve baştan çıkaran (masalarımıza ,ekranlarımıza  oturan, artı- değeri örnek alın saymaya)  çarpık bir söylemle beslenen -kapitalist-o ayni sosyalde yüzmektedirler . Aktarım üzerindeki hangi etkilerle? Hoşnutsuzluk mu?

Seans alanı ve belki de eğitimler , öznenin erişkin olmaya davet edildiği nadir bir yer olmaya devam ediyor ve demek ki tutarlı. Ancak bu, anlamışsınızdır, sadece yapısal asimetride mümkündür ki bu da kesinlikle artık hâlihazırdaki yenilmiş , ıslıklanan ataerkillikle değildir.

Omar Guerrero

Çeviri : Derya Gürsel