Yirmi beş yıldan fazla bir süre önce, Charles Melman muhtemelen fark edilmeden geçen kısa bir yazı yayınlamıştı.  Üç yıl sonra bunu L’homme sans gravité (Ağırlığı olmayan insan) kitabında yeniden ele aldı. Birkaç   satırda, ilerleme kavramdan söz ederken, teknolojik, hatta toplumsal alandaki giderek daha hızlanan gelişmeler karşısında aldığımız zevke dikkati çekti. Bu baş döndürücü zevk yapısal ekonomimizi oluşturmakta –ki bu metnindeki uyarısıydı- ama asıl temel soru şu: giderek daha hızlı hareket ediyoruz da …nereye gidiyoruz? Trenimiz İlerleme Ekspresi!

Bizi sorgulama biçiminden analitik söylemin yürürlüğe konduğunu tanıyabiliriz. “Hızlıca” zarfının vurgulanması yerine (hatırlayın, Lacan zarfa dikkat edin çünkü yalan soyluyor derdi), Melman  yönetimi, daha doğrusu öznenin iş görmesini söylüyor.

Bugün nereye gittiğimizi söyleyebilecek durumda mıyız? Mesajlarımızın, haberlerin ve ekranlarımızın anındalığından olan sarhoşluğumuzla esas olanı hatırlamayı başarabiliyor muyuz? Nasıl yönetmeli?  Bu soru tam da çalışmamızın özünde bulunmaktadır, çünkü hastalarımızı gerçek kategorisini dikkate almalarına ve “kaçmış” bile olsa bir eylemden sonuçlarını çıkarmalarına davet ediyoruz- bu sene çalıştığımız Lacan’ in seminerinde bize hatırlattığı gibi.

Kürlerde olduğu gibi, toplumsal mutasyonların aldığı yönü ya da sadece grubumuzun gidişatını sorgulamalıyız. Bu yolculuktan faydalanabiliriz ama çalışmamıza olan aktarımımız da motordur ve her zamanki gibi okumalarımızı, araştırmalarımızı farklı coğrafya ortamlarında, dillerde olduğunu da katarak yapabiliriz.

Alanımızda oluşabilecek ilerlemeyi, katılımcıların sayısı veya ortaya konan teknik olanakların gücüyle değil de çıkardığımız dersle –2025 de bile, güncel sorunlarda da – Freud ve Lacan’ın tükenmez eserleriyle ve bizi bağlayan Melman’ın öğretisiyle irdeleyeceğiz. Kaçırmak istemediğimiz tren budur.

Omar Guerrero

Çeviri: Derya Gürsel